inopiā deperditus

dē-perdo, dĭdi, dĭtum, 3, v a.

To destroy, ruin (so only in the part. perf., and rare):

sator inopia deperditus,

i. e. impoverished, Phaedr. 1, 14, 1:

ut est deperditus Io,

i. e. desperately in love, Prop. 2, 30, 29 (3, 28, 29 M.); cf.

amore,

Suet. Dom. 3:

deperditum intelligitur, quod in rerum natura esse desiit,

Gai. Dig. 5, 3, 21.—More freq. and class.,

To lose:

qui non solum bona sed etiam honestatem miseri deperdiderunt,

Cic. Prov. Cons. 5, 11:

nihil sui,

Caes. B. G. 1, 43, 8:

vitalem sensum,

Lucr. 3, 526:

folia (arbores),

Plin. 16, 22, 34, § 82:

colorem,

id. 37, 8, 33, § 112 al.:

gratiam,

Plaut. Ep. 1, 1, 9:

tantum ejus opinionis,

Caes. B. G. 5, 54 fin.:

bonam famam,

Hor. S. 1, 2, 61:

usum linguae,

Ov. M. 5, 562 al.:

ne quid ex his deperdat,

Cic. Tusc. 5, 14; cf.:

paucos ex suis (nostri),

Caes. B. G. 3, 28 fin.:

ne quid apud vos de existimatione sua deperderet,

Cic. Font. 9, 19; so,

quid de libertate,

id. Verr. 2, 2, 30:

nihil de jure civitatis,

id. Caecin. 35, 102:

paululum admodum de celeritate (stilus),

Quint. 10, 7, 24:

ne quid Summa deperdat metuens, aut ampliet ut rem,

Hor. S. 1, 4, 32:

quod ex naufragio expulsum est... non est in derelicto, sed in deperdito,

Dig. 41, 2, 21; cf. ib. 5, 3, 21 (for the pass. of deperdo, depereo is used).—Hence, * dēperdĭtus, a, um, P. a. (acc. to no. II.), corrupt, abandoned, Gell. 5, 1, 3.

1) терять, лишаться, утрачивать (usum linguae O; bona C; purpureos deperdit terra colores Tib)

2) губить, разорять

dē-perdo, perdidī, perditum, ere, I) zugrunde richten, verderben, sutor inopiā deperditus, d.i. gänzlich heruntergekommen, verarmt, Phaedr.: deperditus (deperdita) alcis amore, in jmd. sterblich verliebt, Suet. u. Val. Max.: u. so poet., deperditus alqā, Prop., in alqa, Catull. – II) etwas verlieren, einbüßen, a) einen Teil von einem Ganzen, paucos ex suis, Caes.: nihil sui, Caes.: aliquid (quid) summā, Hor.: apud alqm de existimatione sua, Cic.: tantum eius existimationis, ut etc., Caes.: ne quid deperdat ex significatu, Mar. Victorin. 1, 4, 33. p. 13, 14 K. – b) ein Ganzes, colorem, Plin.: non solum bona, sed etiam honestatem, Cic.: linguae usum, Ov. – ⇒ Das Passiv zu deperdo ist depereo, w. s.

dē-perdo, dĭdi, dĭtum, 3, v a.

To destroy, ruin (so only in the part. perf., and rare):

sator inopia deperditus,

i. e. impoverished, Phaedr. 1, 14, 1:

ut est deperditus Io,

i. e. desperately in love, Prop. 2, 30, 29 (3, 28, 29 M.); cf.

amore,

Suet. Dom. 3:

deperditum intelligitur, quod in rerum natura esse desiit,

Gai. Dig. 5, 3, 21.—More freq. and class.,

To lose:

qui non solum bona sed etiam honestatem miseri deperdiderunt,

Cic. Prov. Cons. 5, 11:

nihil sui,

Caes. B. G. 1, 43, 8:

vitalem sensum,

Lucr. 3, 526:

folia (arbores),

Plin. 16, 22, 34, § 82:

colorem,

id. 37, 8, 33, § 112 al.:

gratiam,

Plaut. Ep. 1, 1, 9:

tantum ejus opinionis,

Caes. B. G. 5, 54 fin.:

bonam famam,

Hor. S. 1, 2, 61:

usum linguae,

Ov. M. 5, 562 al.:

ne quid ex his deperdat,

Cic. Tusc. 5, 14; cf.:

paucos ex suis (nostri),

Caes. B. G. 3, 28 fin.:

ne quid apud vos de existimatione sua deperderet,

Cic. Font. 9, 19; so,

quid de libertate,

id. Verr. 2, 2, 30:

nihil de jure civitatis,

id. Caecin. 35, 102:

paululum admodum de celeritate (stilus),

Quint. 10, 7, 24:

ne quid Summa deperdat metuens, aut ampliet ut rem,

Hor. S. 1, 4, 32:

quod ex naufragio expulsum est... non est in derelicto, sed in deperdito,

Dig. 41, 2, 21; cf. ib. 5, 3, 21 (for the pass. of deperdo, depereo is used).—Hence, * dēperdĭtus, a, um, P. a. (acc. to no. II.), corrupt, abandoned, Gell. 5, 1, 3.